Dzisiajszy list od red. naczelnego Stanisława Sowy GAZETA.CODZIENNA.NOWINY@NOWINY24.PL sprawił mi wielką przyjemność. Zostałam nominowana do OSOBOWOŚCI ROKU 2019 w dziedzinie kultury w powiecie bieszczadzkim.

To dla mnie duże wyróżnienie. Kapituła doceniła duży wkład jak sama napisała w życie kulturalne lokalnej społeczności i regionu przyznając nominację w szczególności za cykl fotografii „I to są właśnie moje Bieszczady” Dziękuję. Zaraz pochwaliłam się na tablicy społecznościowej FB i na tym sie kończy moja zabawa, a szkoda. Niestety nikogo nie będę namawiać aby na mnie głosował , tym bardziej , że głosy są płatne. Sama nominacja i duża akceptacja moich znajomych jest dla mnie już wygraną. Za co bardzo dziękuję. https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2868427783214199&set=a.574084975981836&type=3&theater

Na ratunek Ustrzykom i Bieszczadom!!!!!

Ustrzyki stanowią bramę do niezwykle magicznej krainy zwanej Bieszczadami. To jedyne miejsce w Polsce o tak niepowtarzalnej przyrodzie. To wielohektarowe pola , lasy z bogatym drzewostanem, z pięknymi bukami, świerkami, jodłami i bogatą roślinnością. A w nich największa populacja w Polsce drapieżnej zwierzyny chronionej: wilki, niedźwiedzie, rysie, dziki ,czy żubry. W lasach i na polach słychać bieliki, orły przednie, myszołowy, różnego gatunku sowy oraz jastrzębie. Nasze połoniny to jedyne góry w Polsce o tak unikalnej urodzie, a soliński zalew to również jedyny pod względem wielkości sztucznych zbiorników w naszym kraju. Teren ten zamieszkują ludzie , którzy urzeczeni jego pięknem zjechali z różnych stron Polski stanowiąc duże skupisko artystów malarzy, rzeźbiarzy, poetów, fotografików, leśników oraz ludzi wrażliwych na czyste powietrze i spokój i piękno Bieszczadów.  I dalej chciałoby się tak żyć, gdyby nie kuriozalny pomysł budowy ciężkich fabryk w Ustrzykach Dolnych produkcji węgla drzewnego i brykietu oraz mas bitumicznych, które całkowicie zmieniłoby nasz krajobraz, lasy i powietrze. Zakłóciło by ciszę i co najważniejsze niekorzystnie wpłynęłoby na nasze zdrowie i pracę .

Spotkanie dyrekcji Gryfskandu jakie miało miejsce  na sesji Rady Miasta w Urzędzie Miejskim nie przekonało mieszkańców o wyjątkowo ekologicznym zakładzie. Jeszcze bardziej zaniepokoiło.  Całkowicie są przeciwni powstaniu fabryki w Ustrzykach Dolnych. Społeczne Stowarzyszenie Proekologiczne Czyste Ustrzyki Dolne ./ CUD/zebrało dotychczas 4 800 podpisów.

A tymczasem Gryfskand , fabryka produkcji węgla drzewnego, która wykupiła plac od syndyka po zakładach drzewnych w Ustrzykach Dolnych pracuje pełną parą. Prace prowadzone są nawet w niedzielę .Leżą już stosy nawiezionych metrówek. Teren jest oczyszczany i przygotowywany pod stanowiska pieców do wypalania drewna. Wszystko dzieje się w błyskawicznym tempie.

Mieszkańcy domagają się w związku z powyższym utworzenia planu zagospodarowania przestrzennego dla tych terenów z całkowitym  wyeliminowaniem  tworzenia przemysłu ciężkiego. Na sesji zapadła decyzja, aby fabryka Gryfskand wstrzymała prace do momentu przedłożenia pozwoleń na jej budowę .

Kto będzie pierwszy i jakie będą decyzje gminy co do planu zagospodarowania?…Nie wiemy.

Czy burmistrz i radni potraktują nasz sprzeciw poważnie?. Też nie wiemy.

Nie wiemy również, czy wszyscy walczymy razem w imię wspólnej sprawy. Wszystko  niepokojąco rozciąga się w czasie. Musimy być czujni, chcąc zachować bogactwo naszego terenu.

Nie pozwolimy się sprzedać i zabrać nam to co dla nas najcenniejsze. Co stanowi największy skarb Bieszczadów.

NIE!!!!!!!!!!!!!!!!!!! NIE!!!!!!!!!!!NIE!!!!!!!!!!!!!!!

Zwracam się zatem do ludzi, którym nie są obojętne Bieszczady, wesprzyjcie nas, Waszą radą, może pomocą i dobrym słowem. Piszcie listy i petycje do naszych włodarzy , bo to od Nich najwięcej teraz zależy. Podpisujcie się jako sympatycy Bieszczad. Potrzebujemy jak najszybciej dobrej prawniczej porady.  Dlatego też Stowarzyszenie zbiera pieniądze na prawnika, który będzie reprezentował mieszkańców w walce z kooperacyjną firmą Gryfskan #niedymneustrzyki

A poniżej linki dla uwiarygodnienia naszych obaw z wizyty w Gryfinie przedstawicieli Stowarzyszenia Czyste Ustrzyki Dolne, gdzie taka fabryka powstała i z czym się borykają.

/ https://www.youtube.com/watch?v=AMDH9ucC-IQ.

Promocja bieszczadzkiego kalendarza 2019 cieszy się dużym powodzeniem w Warszawie na Wizjach Natury, w Rzeszowie na Dniach Politechniki Rzeszowskiej w Rzeszowie i Stalowej Woli oraz dzisiaj w Ustrzykach Dolnych podczas trwającego wieczoru poezji Melodie dzwiękiem malowane w Bieszczadzkim Trakcie wraz z wystawą fotograficzną Moje Bieszczady. Kalendarz I to właśnie są moje Bieszczady 2019 to nie tylko fotografie, to również wiersze naszych utalentowanych poetek Miry Zalewskiej i Małgorzaty Kurzyckiej. Kto jeszcze chętny zapraszam na prv lub bezpośrednio do wydawcy WBX Rzeszów

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2117466178310367&set=pcb.2117467858310199&type=3&theater

Zmagania Konkursu Fotografa Roku ORP 2018 za nami. W oczach jury 6 moich prac zostało zauważonych. Dwie fetografie ” W świecie puchu” kat. KF i ” Wyśnione ” kat. IM uzyskały najwyższe noty czyli I miejsca. Fotografie ” Element” uplasowała się na III miejscu w kat. KF, natomiast prace ” Człowiek z mgly”, „Nie pluszowy” w kat. SWR oraz ” Woal” w kat. KF zdobyły wyróżnienia . Myślę, że to niezły wynik całorocznej pracy. Stale jednak przede mną niezdobyty tytuł okręgowego Fotografa Roku ZPFP.
Z pewnością cieszy fakt, iż moje prace przechodzą do eliminacji ogólnopolskiej , którego rozstrzygnięcie będzie miało miejsce podczas jednego z największych festiwali fotograficznych w Polsce „Wizje Natury 2018 w Izabelinie pod Warszawą. Zmierzyć się wówczas będzie można z koleżankami i kolegami z całej Polski. Należy jednak pamiętać, że każdy konkurs to subiektywny wybór członków komisji jury, i tak naprawdę nie wszystko należy brać do serca. Niech zatem te nagrody będą motywacją do porannych przebudzeń i utrwalania pięknego świata przyrody..

Jak tylko pojawią się wyniki na stronie okręgu przekaże informacje całościową  .

W saloniku artystycznym u „Boku Bokuna” odbywają się muzyczne spotkania z artystami scen polskich. Styczeń to czas kolędowania, które po raz kolejny odbyło się  z udziałem zaprzyjaźnionych gwiazd.  Kochane „Tulipany” i reszta artystów  przechodziła samych siebie. Spotkanie długo pozostanie w naszej pamięci.     Poniżej relacja zdjęciowa. A można też zajrzeć na nagrania gospodarza https://www.facebook.com/romuald.bokun/videos/1622474204498053/

I jest świeżynka na Nowy Rok 2018 „I to są właśnie moje Bieszczady” . Tym razem 12 zdjęć   z samych  połonin bieszczadzkich.  Kalendarz wydrukowany w poziomie na grubym papierze kredowym.  Prezentuje się …. a sami oceńcie. Jeżeli komuś przypadł do gustu, to można go nabyć  w cenie 35 pl u wydawcy. https://mapa.targeo.pl/wbx-studio-graficzne-drukarnia-wydawnictwo~11468107/przedsiebiorstwo-firma/adres

Jesienny plener ZPFP w Bieszczadach którego miałam przyjemność być organizatorem przechodzi do historii, ale wspomnienia żyją w naszych sercach do dziś. Koleżeństwo obficie zjechało z całej Polski rządne wrażeń z bieszczadzkiej dziczy i orgii jesiennych kolorów. Bieszczady nie zawiodły pokazując się w pełnej palecie barw. Ale niestety nie zawsze musi być do końca świetnie. Zabrakło nieco słońca, które by te kolory podkręciło i rozświetliło. Nie było ani jednego spektakularnego wschodu.

Kolejny poranek nas nie rozpieszcza. Nikt z plenerowiczów nie wstaje na wschód słońca. Myślę, nie odpiszałam. Wstaję. Leniwie zwlekam się z ciepłego łóżeczka i ruszam w kierunku Sianek. W oddali zarysowuje jakaś postać z ogromną głową. Podjeżdżam bliżej. Okrągłe oczy jak dwie pinezki wpatrują się we mnie . Nie mam wątpliwości. Jest to puszczyk uralski. Hura!!!! Z bijącym sercem wysiadam z samochodu i chowając się za drzewami próbuję bliżej podejść. Co rusz wyłaniam się zza świerków i fotografuję. Ptak stale mnie obserwuje. Kiedy się zbliżam odfruwa, ale siada na drzewach oddalonych ok 20 metrów dalej. Wchodzę w las, aby mnie zupełnie nie widział i krawędzią lasu podchodzę coraz bliżej. Ural już poluje w trawie na myszy. Myślę świetnie. Piękny obrazek. Nie mogę zmarnować okazji. Chwilę obserwuję i lecę serią niczym karabinem maszynowym , aby utrwalić to co zsyła mi los. Znowu się przybliżam, ale ptaszysko mnie widzi i odfruwa niecnie dalej. Siada również na obrzeżach lasu. Zachęcona wcześniejszymi podchodami, ponownie idę brzegiem lasu nie widząc ptaka. W pewnym momencie przeskakuje rów z wodą i decyduje się wyjść już na łąkę. Niestety wprost na urala , który błyskawicznie się zrywa i odfruwa głęboko w las. Tym razem bezpowrotnie. W myślach knuję sobie kolejne podchody. Doświadczeni koledzy „ptasiarze” namawiają mnie. „ Ural lubi szkło, warto nad nim popracować” .

I tak trzeba zrobić . Jeszcze „zapoluję” I znowu jest po co żyć. .